Fic Lastchance [โคโรเนโร่ x รัล มิลจิ] ตอน 1

**Admin** Sun Feb 28, 2010 12:40 pm

[โคโรเนโร่xรัล มัลจิ]

ถ้า...มีโอกาสอีกสักครั้ง

ขอเพียง...มีโอกาสอีกสักครั้ง

ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองต้องมานั่งเสียใจแบบนี้

[TaLK] :: เพิ่งแต่งฟิครีบอร์นเป็นครั้งแรก ยังไงก็ฝากด้วยนะฮับ

ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการบ้ารีบอร์นอย่างแรงกล้า 55+ เป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักนะค่ะ ชอบโคโรเนโรตั้งแต่แรกแล้วพอเห็นว่ารัลชอบอยู่เลยจิ้นออกมาเป็นเรื่องเลย เราจะยกเอาตอนที่รัลในอีก10ปีข้างหน้าที่คิดถึงโคโรเนโร่เอาเป็นแกนมาเขียนเป็นเรื่อง เนื้อนี้อาจจะดูมั่วๆไปหน่อยนึงตอนที่ไปโผล่อีกที่ =_=;; ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะค่ะ ^^a

ท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืนร่างของหญิงสาวเรือนผมดำยาวนอนทอดตัวบนเนินหญ้าเหม่อมองดวงดาวส่องสว่างบนท้องฟ้า นี่คงเป็นอีกคืนแล้วสินะที่เธอนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างนี่มานานเท่าไร มันคงเป็นตั้งแต่แยกกับเจ้าหมอนั้น .... โคโรเนโร่

แต่เธอก็น่าจะเห็นแล้วนะ รัล มัลจิ

ยามที่ต้องปกป้องคนสำคัญ

พลังของมนุษย์ที่ไม่เกรงกลัวต่อคำสาป

คำพูดของรีบอร์นในตอนนั้น ความรู้สึกที่เอ่อล้นขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่ นายพูดถูกรีบอร์นขอเพียงแค่เราได้ปกป้องคนสำคัญ เราก็จะไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด แต่ว่าฉันเพียงแค่ปกป้องก็ยังทำไม่ได้ ยังไม่ทันไรใบหน้าเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา

ทำไมกันยิ่งมีชีวิตอยู่ก็ยิ่งคิดถึงนาย ทำไมกัน....

แต่เพราะมีโคโรเนโร่อยู่

ฉันถึงได้รอดมา

ฉันมีชีวิตอยู่มาถึงวันนี้ได้เพราะหมอนั้น

...โคโรเนโร่

มือบางปาดหยาดน้ำตาออกในทันที นี่เธอเป็นอะไรไปรัล มัลจิ การกระทำแบบนี้แสดงว่าเธอยังฝึกมาไม่พอ เธอจะต้องเข้มแข็ง เธอจะมาร้องไห้แบบนี้ไม่ได้ อย่าลืมสิว่าเธออยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้เพราะใคร เธอเอามือสองข้างปิดหน้าปิดบังใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำ นี่ฉัน....

ฉันมานึกเสียใจที่หลัง

ก็เมื่อนายไม่อยู่แล้ว

“ ฮึก... ” ร่างบางสั่นเทาตามแรงสะอื้นที่ห้ามไม่อยู่ ก่อนจะปลอยโฮออกมาท่ามกลางความเงียบ เธอมีชีวิตอยู่ได้เพราะหมอนั้น แต่ถ้าไม่มีหมอนั้นอยู่เธอก็ขอไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ถ้า...มีโอกาสอีกสักครั้ง

ขอเพียง...มีโอกาสอีกสักครั้ง

ขอแค่เพียงอีกสักครั้ง

ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองต้องมานั่งเสียใจแบบนี้

“ แค่กๆ... ” มือบางยกขึ้นปิดปากความเจ็บปวดภายในร่างกายทำให้เธอหน้านิ่ว นัยน์ตาสีน้ำตาลเลือบมองรอยเลือดที่ติดอยู่บนมือ ร่างกายนี้คงมาถึงขีดสุดแล้ว เธอไม่มีอะไรอาลัยอาวรณ์อีกแล้วเพราะสิ่งนั้นได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว ฉันกำลังจะตามนายไป คอยฉันด้วยนะ...โคโรเนโร่ ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มบางๆก่อนที่เปลือกตาของเธอค่อยๆปิดลง

ที่นี่ที่ไหน.....

แสงสว่างสีขาวบาดตานี่ด้วย

นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่เล็กลงพยายามมองไปข้างหน้าและรอบกายที่เต็มไปด้วยแสงสว่างสีขาว

“ ฉันจะให้โอกาสเธอรัล มัลจิ ” เสียงประหลาดกล่าวขึ้นท่ามกลางแสงนั้นและแล้วร่างของเธอก็ลอยละลิ่วตกลงไปในห้วงของแสงสว่างสีขาวที่ไม่สิ้นสุดนั้น

“ โอ๊ย ! ” ร่างทั้งร่างของเธอหล่นตุ้บลงมากระแทกพื้นเจ็บชะมัด นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกตากว้างมองรอบๆอย่างมึนงง บรรยากาศของโรงเรียนมัธยมโดยเฉพาะสนามเบื้องหน้าทำให้เธอยิ่งมึนหนัก นี่มันอะไรกัน ที่นี่ที่ไหน ?

“ ยัยรัล อยู่นี่เองหาแทบแย่ ” ร่างของหญิงสาวผมสีชมพูอ่อนยาวถึงหลัง วิ่งมาทักเธอ เออ...ถ้าจำไมผิดนี่มัน..เบี้ยงกี้ไม่ใช่หรอ เธอไปรู้จักกันสนิทสนมตั้งแต่เมื่อไร?

“ อ่ะ! ” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรร่างของเธอก็โดนดึงจนปลิวตามเบี้ยงกี้ไปซะแล้ว ร่างของเธอโดนลากผ่านสนามมาจนถึงหน้าโรงยิมที่อยู่ข้างๆแล้วยัยเบียงกี้ก็ผลักประตูลากเธอเข้าไปในนั้น ภายในโรงยิมมีคนสองกลุ่มยืนประจันหน้ากันอยู่

“ อ่ะ...พี่รัล เราจัดการพวกนี้ยังไงดีค่ะ ” เสียงหวานๆของสาวร่างเล็กด้านหลัวมีผมเปียยาว....อี้ผิงนี่นา ว่าแต่จัดการจะให้เธอจัดการอะไร เธอมองฝั่งที่ยืนมีอี้ผิง เคียวโกะ ฮารุ เบียงกี้ และโคลม ผู้หญิงทั้งหมด ส่วนอีกฝั่งก็

“ มาได้ซักทีนะท่านรองหัวหน้า ” เสียงนี้นี่มันเจ้าหมอนั้น ภาพเบื้องหน้าทำให้เธอค้างตึง นี่มันเจ้าพวกผู้พิทักษ์ทั้งหมดขาดก็แต่โคลมแล้วยังมีรีบอร์นกับคนที่เธออยากเจอมากที่สุด...เจ้าโคโรเนโร่

“ ยืนเอ๋ออะไรเว้ยเฮ้ย ” เสียงที่เธออย่างได้ยินแม้เพียงอีกซักครั้งก็ยังดี หมอนั้นพูดอีกทีแต่เธอไม่ได้ฟังแล้ว วิ่งเข้าไปกอดร่างตรงหน้าเข้าเต็มๆโดยไม้ได้สนใจสีหน้าของคนทั้งโรงยิมที่อ้าปากค้างแล้วค้างอีก =O=;;;

“ ....ยะยัยบ้า ทำอะไรเนี้ย ออกไปเฮ้ย ! =///= ” ใบหน้าของหนุ่มผมทองที่คาดผ้าลายทหารของผู้ถูกกอดแดงก่ำ ใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยน้ำตาซุกอยู่ตรงอกเข้าเงยขึ้นมาสบตากับเขา ใบหน้านั้นทำให้เขารู้สึกหัวใจเต้นรัวอย่างห้ามไม่อยู่ กับคำพูดที่ชวนให้เขามึนงง

“ ฮึก...โคโรเนโร่ ได้โปรดอย่าจากไปไหนอีกนะ ” ทันทีที่พูดจบร่างตรงหน้าก็ร่วงลงไปทำเอาชายหนุ่มรับแทบไม่ทัน นัยน์ตาสีฟ้ามองร่างนั้นด้วยความสงสัยนี่มันอะไรกัน ?

“ อืม... ” เธอครางเบาๆพลางเอามือกุมหัวความรู้สึกมึนๆจัง ก่อนค่อยๆเงยหน้าแล้วยันตัวขึ้นมาจากบนเตียง ภาพห้อง

พยาบาลทำให้เธอคิดออก เมื่อกี้เราเป็นลมไปนิน่า =_=a

เสียงประตูห้องพยาบาลเปิดออกตามด้วยร่างของเหล่าสาวๆที่เธอคุ้นหน้าก้าวเข้ามาภายในห้อง ทันทีที่เบียงกี้เห็นเธอก็กระโดดโผกอดเธอเข้าเต็มรัก แอ๊ก! อึดอัดชะมัด เล่นกอดซะทำเอาเธอจุกก่อนที่จะปล่อยเธอออกมา

“ รัลเธอทำเอาฉันเป็นห่วงแทบแย่ ” เบียงกี้พูด เป็นห่วงงั้นหรอ ห่วงฉันเรื่องอะไรกัน?

“ =_=??? ” ใบหน้าฉันคงเป็นยิ่งกว่าเครื่องหมายคำถามซะอีกตอนนี้

“ หยุดก่อนเถอะค่ะ ฉันว่าพี่รัลคงไม่รู้เรื่องแน่ ” เสียงเคียวโกะหันไปบอกเบียงกี้ ยิ่งทำให้ฉันงงหนัก

“ พี่รัล ” อี้ผิงยืนอยู่ตรงหน้าเธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก่อนที่จะจับฉันไปรัด(กอด)อีกคน ก่อนจะประกาศอย่างแข็งกร้าว

“ พวกเราทุกคนจะต้องช่วยพี่ให้ได้ ใช่มั้ย!!! ”

“ ใช่!!! ” เสียงตอบรับอย่างพร้อมเพรียง ...ว่าแต่จะมีใครบอกฉันได้มั้ยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

“ หมายความว่า… ” ร่างของบรรดาสาวๆนั่งล้อมตัวเธอที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลพยักหน้าลง ถึงแม้ว่าหน้าเธอ

จะทำท่าไม่เชื่อแต่ในใจก็เชื่อไปเกินกว่าครึ่งแล้วเพราะแค่เธอมาอยู่ที่นี่ได้เรื่องประหลาดๆอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ

หลังจากตอนที่ทุกคนบอกว่าจะช่วยเธอแล้วก็เริ่มเล่าเรื่องบอกว่าตั้งแต่ตอนที่เธอโดนรถชนไปเมื่อสองเดือนที่แล้วเพราะไปช่วยเด็กคนนึงเอาไว้แต่ตัวเองหลบรถไม่ทันเลยต้องเข้าโรงพยาบาลไปเกือบเดือนนอนไม่ได้สติ สมองถูกกระทบกระเทือน หมอบอกว่าบางทีเธอจะจำเรื่องราวได้บ้างไม่ได้บ้าง

นี่มันอะไรกันหรือว่าเธอจะมาอยู่ในร่างคนอื่น ร่างบางลุกขึ้นวื่งไปห้องน้ำของห้องพยาบาลใบหน้าของเธอก็เหมือนเดิมตามตัวเธอโดยเฉพาะแขนซ้ายยังมีรอยแผลเป็นทางยาว มีรอยถลอกที่อื่นอีก ดูเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อแต่มันก็เป็นไปแล้วหรือว่าเสียงประหลาดที่กล่าวตอนนั้น

“ ฉันจะให้โอกาสเธอรัล มัลจิ ” เสียงประหลาดกล่าวขึ้นท่ามกลางแสงนั้นและแล้วร่างของเธอก็ลอยละลิ่วตกลงไปในห้วงของแสงสว่างสีขาวที่ไม่สิ้นสุดนั้น

นี่เป็นความจริงใช่มั้ย? มือบางยกขึ้นหยิกแขนตัวเองความเจ็บที่ได้รับทำให้เธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝัน โอกาสหวนกลับมาเธอจะไม่มีทางไปให้หลุดมือไปเป็นแน่ !!!

แต่ถึงอย่างไรกว่าจะหนทางประสบผลสำเร็จก็ย่อมมีอุปสรรคขวากหนามอยู่บ้าง แถมดูจะมีขวากหนามที่ยิ่งใหญ่เสียด้วย หลังจากลองเลียบๆเคียงๆกับเบียงกี้ซึ่งบอกเธอว่าเป็นเพื่อนสนิท เธอก็ได้ความมาว่าเธอกับเจ้าโคโรเนโร่ดันเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานมนาน หมอนั้นเป็นลูกของเพื่อนสนิทพ่อแม่เธอ แต่เธอกับหมอนั้นไม่ถูกกันมานานแล้วเจอหน้าทะเลาะกันทุกที

แถมเบียงกี้ยังบ่นอีกว่าตอนที่เธอเข้ามาในโรงเรียนนี้พร้อมกับโคโรเนโร่เธอจะตั้งตัวเป็นศัตรูแบ่งพวกหาเรื่องกันทันทีโดยได้เบียงกี้และคนอื่นๆมาเนื่องจากพรรคพวกเธอก็ไม่ชอบพวกของหมอนั้น หลังจากที่ฟังไปฟังมาเหตุผลที่เบียงกี้ร่วมมือกันเธอก็คือไม่ชอบหน้ารีบอร์น เหตุผลนี้เล่นเอาเธอเหวอแล้วเหวออีก เบียงกี้เธอนี่ช่างต่างจากช่วงที่ฉันรู้จักมาราวดวงอาทิตย์กับดาวเคาระน้อยพลูโตจริง =[]=;;;

“ ตอนที่เธอพุ่งไปกอดเจ้าโคโรเนโร่นะ ฉันละเหวอเลยทีเดียวแต่ดีที่รู้สึกตัวทันมองหน้าเจ้าพวกนั้น(พรรคพวกโคโรเนโร่)ที่ยืนเหวออ้าปากค้างกันเป็นแถวคิดแล้วยังฮาอยู่เลยนี่ 55+ ” เบียงกี้พูดแล้วหัวเราะดิ้นทำให้เธอได้แต่ยืนยิ้มแห้งๆอยู่ข้างๆ ตอนนี้เธอกับเบียงกี้กำลังเดินกลับบ้านกันอยู่ หลังจากที่ออกมาจากห้องพยาบาลได้ก็เลิกเรียนไปแล้วเบียงกี้เลยอาสามาส่งเธอที่บ้านก็ดีนะเนี้ยเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน =o=;;

“ ถึงแล้ว ” เสียงเบียงกี้พูดก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังเดียวที่มีสองชั้น เบียงกี้เดินไปกดกริ่งร่างของเจ้าของบ้านก็เดินออกมา...แต่ทันทีที่ร่างสูงเดินออกมาเธอก็ยืนนิ่งอึ้งทันที

“ เฮ้ย! นาย ” เสียงร้องของยัยเบียงกี้ที่ยืนข้างๆเธอดังขึ้น ทั้งเธอและเบียงกี้มองหน้าหมอนั้นอย่างค้างตึง จะไม่ให้ค้างได้ยังไงเมื่อคนที่เดินออกมาจากบ้านฉันมันคือเจ้าโคโรเนโร่นั้นแหละ!!!

“ นายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย? ” เบียงกี้เธอนี่ช่างเปรียบดังกระบอกเสียงของฉันจริงๆ

“ ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ เพราะตอนนี้ฉันก็ต้องมาพักทีนี่ ”

“ หา!!! ” ตอนนี้เธอหาเสียงตัวเองเจอแล้ว เสียงร้องประสานของเธอกับเบียงกี้ทำให้เจ้าหมอนั้นชอบใจน่าดูรอยยิ้มกวน

ประสาทบนหน้านั้น ถ้าเป็นตอนเมื่อก่อนเธอคงไม่มีทางได้เห็นจากหมอนั้นแน่ๆ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของเบียงกี้ก็ดังขึ้นหลังจากนั้นเบียงกี้ก็ขอโทษพร้อมกลับไปก่อน

“ ถ้าหมอนี้รังแกเธอโทรมาบอกฉันนะ ฉันจะรีบมาจัดการให้เลย ” เบียงกี้พูดพร้อมส่งสายตาคมกริบไปให้หมอนั้นก่อนที่จะเดินจากไป ส่วนเจ้าโคโรเนโร่ยักไหล่ท่าทางไม่ใส่ใจ

เธอยืนค้างนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังจากที่เบียงกี้เดินจากไปแล้ว นัยน์ตาสีน้ำตาลสบกับในตาสีฟ้าของคนตรงหน้าก่อนที่หมอนั้นจะเดินเข้าบ้านของเธอไปอย่างไม่สนใจเจ้าของบ้าน ทำให้เธอเดินตามเข้าไปด้วยท่าทีหงุดหงิด

“ หมายความว่าไง ” เธอถามท่ามกลางความเงียบ หมอนั้นเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“ หมายความว่าไง ที่นายบอกว่าต้องมาพักทีนี่ ” เธอถามอย่างแปลกใจ

“ พ่อแม่ของเธอกับฉันไปทริปเที่ยวยุโรป ฉันเลยโดนสั่งให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ” หมอนั้นพูดพร้อมเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจเธอ ว่าแต่เธอชักจะงงแล้วว่านี่มันบ้านใครกันแน่

----------------------------------------------------