Funny Toxic .. ปิ๊งจี๊ดอั นตรา ย Part 2

**MoiiZz** Tue Oct 26, 2010 11:08 pm

โห.. ไอ้แผนสูง ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์เอ้ย..ผมได้แต่บีบกระป๋องน้ำอัดลมในมือซึ่งตอนนี้ก็บู้บี้จะแย่ด้วยความโมโห โดยมีไอ้บ้าเบสบอลนั่งยิ้มเขินอายอยู่ข้างๆ มันไม่ได้ทำให้นายดูแอ๊บแบ๊วขึ้นเลยนะ ยามาโมโตะ ! หนอย..
‘’นายบอกชั้นมาซิ ไอ้โรคจิต ว่าตกลงนายโกหกชั้นทำไมเนี่ย !!!! ‘’
ผมถามอย่างประสาทเสีย.. คืองี้ครับ หมอนั่นวางผมลงบนเก้าอี้ยาวสาธารณะลงก่อน จากนั้นก็ยอมเปิดปากคายความลับทั้งหมดที่สร้างขึ้นออกมา ความจริงแล้ว
ไอตงไอติมสึน๊งสึนะ.. ไม่มีครับ มันหลอกผม ซึ่งแน่นอน.. ผมพยายามเค้นคอถามอย่างหนักว่า
ทำไปเพื่อ ? แต่หมอนั่นก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่นั่งทู่ซี้นิ่งเฉย จนทำให้ผมสุดจะทานทน !
‘’นายจะตอบฉันได้ซักทีมะ...’’
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ
‘’ก็ชวนนายไปไหนทีไร..ก็ถูกปฏิเสธตลอด อยากอยู่ใกล้ๆกับนาย 2 ต่อ 2 นานๆสักครั้งแต่ก็ไม่เคยมี..อยากจะพานายไปไหนต่อไหนด้วยกันแค่ 2 คนแต่ก็ไม่เคย..ฉันแค่อยากรู้จัก รู้ใจ อยากรู้ว่าโกคุเดระคนนี้เป็นคนแบบไหน อยากรู้ไปซะหมด อยากนั่งมองหน้านายคนเดียวนานๆ..''
''!!''
''เอ่อ แล้วก็ขอโทษด้วยนะ ที่ต้องเอาสึนะมาอ้าง เพราะความเห็นแก่ตัวของฉันแท้ๆ นายถึงต้องมาพลอยลำบากไปด้วย...!’’
ผมได้แต่นั่งตะลึงตาค้างกับคำตอบของหมอนั่น อาจจะเพราะนึกไม่ถึงก็ว่าได้ ว่าคำตอบของหมอนี่มันจะทำผมรู้สึกแปลกๆในใจได้มากขนาดนี้
หมอนั่นก้มหน้าลงต่ำและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ และสั่นเครือเหมือนคนจะร้องไห้ แถมยังทำหน้าตาประมาณว่ายอมทุกสิ่ง ..ใบหน้าสลดยามที่เขาสารภาพความในใจออกมา มันทำให้ผมรู้สึกผิดแปลกน้อยๆกลางใจ ที่มักจะปฏิเสธน้ำใจของหมอนี่ด้วยคำพูดแรงๆหลายครั้ง .. แต่เอ๊ะ ! เราไม่ผิดนี่หว่า..หมอนั่นอยากมาเศร้าเอง.. เปล่าทำนะเฟร้ยยย !.. แต่ แอบรู้สึกแปลกๆแหะ -//-
‘’อะ..เอ่อ..’’
คำสารภาพคำหมอนั่นยังทำผมอึ้งๆอยู่
‘’ทำไม..นายถึงอยากอยู่กับชั้นมากขนาดนี้ล่ะ..ทั้งๆที่ก็รู้ว่าถ้านายมาโกหกชั้นแบบนี้ก็คงเจ็บตัวไม่ใช่น้อย ทำไมถึงยอมมาเสี่ยงล่ะ ..เพราะอะไร ?? ‘’
เพราะหมอนี่รู้ครับ ตั้งแต่ช่วงรู้จักกันใหม่ๆแล้ว ว่าผมนี่..ถ้ารู้ตัวว่าโดนหลอกจะอาละวาดบ้านแตกเลยครับ .... .ไดนาไมต์มีกี่อันก็เอามาเขวี้ยงใส่ชาวบ้านหมดนั่นแหล่ะครับ
‘’.. .. ถ้านายโมโหยังไง ก็ลงโทษชั้นได้เลยนะ.. ชั้นยอมทั้งนั้นแหล่ะ ..เอาหล่ะ ชั้นพร้อมจะถูกนายลงโทษแล้ว..’’
หมอนั่นลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้าผม มือทั้งสองข้างจับหัวเข่าเอาไว้ ใบหน้าก้มต่ำยอมรับความจริงใดๆที่จะเกิดขึ้น
‘’มาเลย ! ‘’

……………………………………………………………

Yamamoto’talk..

ผมนั่งสำนึกผิดอยู่ตรงหน้าโกคุเดระมาได้ชั่วอึดใจ ก่อนที่หมอนั่นจะค่อยๆยันกายลุกขึ้น ผมรู้สึกได้เลยว่า เงาของหมอนั่นทาบลงมาปกคลุมร่างกายของผมได้เกือบมิด ตอนนี้ผมจ้องรองเท้าของหมอนั่นอยู่ มันค่อยๆขยับก้าวมาหาผมก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้า ผมได้ยินเสียงไฟแช๊คของหมอนั่นดัง ตอนนี้ผมรู้เลยว่า หมอนั่นคิดจะเอา *Last Bomb มาจัดการผมแน่ๆ ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เพราะ นานๆๆๆ มาก กว่าที่หมอนั่นจะยอมงัดเอา *Last Bomb มาใช้กับใครสักที ท่าทางหมอนี่จะโกรธผมจัดแฮะ..

*ล๊าสบอม เป็นไดนาไมต์อีกตัวของโกคุเดระ แต่แรงกว่าไอ้พวกอันเล็กๆที่ใช้ประจำอยู่เกือบ6เท่า และด้วยอานุภาพที่แรงมาก ทำให้มันไม่สามารถจุดไฟได้อัตโนมัติเหมือนไอ้พวกอันเล็กๆ ที่คว้าขึ้นมาก็ไฟติดเองได้แล้ว ทำให้ต้องหาแหล่งไฟจากที่อื่นมาใช้ในการจุดพลังงานชนวน *

ผมได้แต่หลับตาปี๋.. เพราะรู้สึกได้ว่ามันค่อยๆยื่นมาใกล้ผมแล้วทุกทีๆ แต่ก็สมควรแล้วหล่ะ ที่ผมจะถูกจัดการด้วยวิธีร้ายแรงแบบนี้ ก็ผมทำกับเขาไปตั้งแบบนั้น.. ถ้าเขาออมมือให้ผมนี่.. วันนี้ฝนตกชัวร์แหะ(แล้วแกจะไปบั่นทอนกำลังใจตัวเองทำม๊าย)
ตอนนี้แหล่ะ ผมตัดสินใจแหงนหน้าขึ้นมามองหน้าโกคุเดระ ไม่ใช่เพื่อขอร้องให้ลดหย่อนโทษ แต่ขอดูสภาพตัวเองตอนตายหน่อยเถอะ..
แต่.. วันนี้นายทำให้แม่บ้านทั่วโตเกียวเดือดร้อนนะ !!

................................................................................................
หมอนั่นแหงนหน้าขวับขึ้นมาอย่างเร็วไว จนผมแทบตกใจแน่ะ..ไอ้บ้านี่ ..ค่อยๆเงยหน้าก็ได้ ไม่มีใครด่าแกว่าไม่มีกระดูกต้นคอหรอก แต่ทั้งๆที่ใบหน้าตกใจควรจะเป็นของผม หมอนี่กลับปั้นหน้างงปนตกใจสุดขีด งงรัยวะ ไอ้บ้านี่..
''บุหรี่มั้ยเพื่อน'' ผมยื่นบุหรี่ให้
‘’อ๊า มะ..ไม่ใช่ ล๊าสบอมหรอกเร้ออออออ !!’’
‘’ล๊าสบอมบ้านเตี่ยแกสิ.. จางนีนิมาขอไปทดลองตั้งแต่เดือนก่อน ป่านนี้ยังไม่คืนเลยเฟร้ย.. เอาไปอันเดียวไม่ว่า..พวกเล่นขนไปทั้งรัง..’’
ผมบ่นอย่างอารมณ์เสีย แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายอมยิ้มขึ้นมาได้ แต่ก็ดีกว่าไอ้หน้าตกใจเมื่อกี้ละกัน - -*
‘’นายขึ้นมานั่งก่อนเหอะ อยู่ตรงนั้นแล้วชั้นรู้สึกแปลกๆ ว่าแต่ นายช่วยดับบุหรี่ให้ฉันหน่อยได้มะ..ขี้เกียจดูดแล้ว.. เวลาชั้นดับบุหรี่ทีไรก็ไม่เคยดับสนิทเล๊ย ‘’
ผมยื่นบุหรี่ที่เพิ่งถูกจุดหมาดๆแต่ยังไม่ทันได้ดูดสักนิดให้กับยามาโมโตะ
ยามาโมโตะเขวี้ยงบุหรี่ลงพื้นแล้วทุบย่ำขยำแหลกจนไม่เหลือเค้าโครงว่าเคยเป็นบุหรี่มาก่อนเลย แล้วจึงค่อยๆขยับขึ้นมานั่งข้างๆผม ที่กำลังนั่งไขว่ห้าง แขนทั้ง 2 ข้างกางออกพาดพนักพิงเก้าอี้ไว้ ดูเผินๆ.. เหมือนผมกำลังโอบไหล่หมอนี่แฮะ..
เปลี่ยนท่าดีกว่า.. -//-

‘’ตกลงนายจะตอบชั้นสักทีได้มั้ย..ว่าเพราะอะไร’’
ผมถามทั้งๆที่เอาแต่ก้มหน้ามองเข่าของตัวเอง ขืนมองหน้าหมอนี่ .. ได้เขินตายเลยผม
‘’เหตุผล.. คือ.. เอ่อ..... เอาวะ ! ‘’
หมอนั่นเด้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ดูสุดขั้วเหมือนเจ้าหัวสนามหญ้าจังแฮะ
ผมแหงนหน้าขึ้นมามองเจ้าบ้านี่ โดยที่มีอาการงงมากกว่าเขิน
หมอนั่นกำลังมองไปข้างหน้า แววตามุ่งมั่น มือข้างขวาถูกยกขึ้นมากำหมัด ถ้ามันส่งเสียงดัง หมับ ได้ คงทำไปนานแล้ว
‘’ชั้นทำไปก็เพราะว่า..!! ‘’
ยังไม่ทันที่หมอนั่นจะพูดจบ หยาดฝนเม็ดน้อยใหญ่ต่างพรั่งพรูลงมาจากฟ้า เราทั้งคู่ต่างแหงนมองขึ้นฟ้าด้วยความงง ว่าทำไม ฟ้าที่เมื่อกี้ยังสว่างๆอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมืดครึ้ม
มีแต่เมฆสีดำปกคลุม มองไม่เห็นแสงสว่างจากพระอาทิตย์ดวงเมื่อกี้เลย
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ ก็ได้มีมืออันแข็งแรงคว้าข้อมือของผมไว้ ผมมองไปยังเจ้าของมือแข็งแรงนั้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..
‘’แถวนี้ไม่มีที่หลบฝนเลย เราคงต้องไปหาที่หลบฝนข้างหน้าแล้วล่ะ’’
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร คนบ้าระห่ำคนนี้ก็ดึงมือผมแล้ววิ่งลิ่วออกไป ปล่อยให้ผมได้แต่วิ่งไปจ้องมองเขาไปโดยไม่ละสายตา หัวดำๆที่กุมมือผมแล้ววิ่งนำอยู่ข้างหน้านี้ เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ ?
แล้วทำไม.. ต้องลากผมไปด้วย ทั้งๆที่ต่างคนต่างวิ่งก็ได้นี่..
บรรดาความคิดต่างๆพากันถาโถมเข้าใส่สมองของผมแบบเขื่อนแตก ทุกอย่างดูสับสนวุ่นวายไปหมด ท่ามกลางสายฝนที่ตกแรงขึ้น..แรงขึ้น.. ผมแทบไม่รู้สึกอะไรเลย นอกจากขาที่วิ่งเองอัตโนมัติ ซึ่งผมทำแทบไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังขยับขา กับ ความอบอุ่นจากมือใหญ่ที่แผ่ซ่านผ่านมือของผมมานี่... รู้แต่ว่าถูกลากให้วิ่งตามมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง
มารู้สึกตัวอีกที ตอนที่ยืนอยู่ในอาคารของสถานที่แห่งหนึ่ง
จากการที่ผมมองไปรอบๆ แล้วตรวจสอบทุกอย่างด้วยสายตา ทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ภายในตึกร้างที่เพิ่งร้างได้ไม่นาน ผมรู้ครับว่าที่นี่คือที่ไหน…