Fic สิ่งสำคัญที่ปล่อยหายไป [Collonello x Lal Mirch]

**Admin** Sun Feb 28, 2010 12:45 pm

ฉันเฝ้าถามตัวเอง เหมือนกับที่คนอื่นเคยถามฉัน
ว่าทำไมรู้ทั้งรู้ว่านี่คือสิ่งสำคัญขนาดนี้
แต่เรากลับปล่อยให้หลุดลอยไป
เพียงเพราะว่า ฉันแค่ คิดว่า ไม่สมควรจะได้รับมัน
หรือเพราะว่า ฉันมันไม่กล้าเสี่ยงพอ
เพราะแบบนั้น เมื่อทุกอย่างมาถึงที่ฉันต้องจากไป
ทุกๆอย่าง ที่เคยทำไว้ในอดีต
มันกลับมาตอกย้ำความผิดพลาดของฉัน
ว่าฉันมันบ้าแค่ไหน

ฉันมันเพียงอัลโกบาเรโน่ที่ไม่สมประกอบ ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม รวมไปถึงการที่เขาเอาร่างตัวเองบังคำสาปเอาไว้ ให้ตัวเองเป็นแทน แต่ว่า ฉันก็ได้แค่อัลโกบาเร่โน่ที่ไม่มีสิทธิ์ถูกนับเป็นในเจ็ดอัลโกบาเรโน่เท่านั้น บ้าจริง ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมเขาต้องทำอะไรบ้าๆ แบบนี้
"ฉันดีใจนะ ที่ได้เจอเธออีกครั้ง" เขามักจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง ดูมีชีวิตชีวาราวกับว่าไม่เคยกังวลอะไรแบบนี้เสมอ
"..." ซึ่งมันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก

ฉันเป็นแค่ติวเตอร์ของเขาเท่านั้น ซึ่งไม่น่าจะมีอะไรไปมากกว่าเพื่อน มากกว่าติวเตอร์เลย ฉันรู้ว่าเขาคิดอะไรกับฉันนะ เพราะเขาแสดงขนาดนั้น เพียงแต่ว่า ฉันกลับแสดงออกมาแบบที่เขาทำนั้นไม่ได้

ฉันรู้สึกว่าเราสองคนคงเป็นได้แค่นี้....

"นี่ ฉันว่าเราไปลองกินโดรายากิที่นั่นดูม้า"
โคโรเนโร่ทำไมถึงต้องดีกับฉันนัก
"นี่ เขาว่าอร่อยแน่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำด้วยนะ"

ฉันได้แต่เพียงเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ ฉันคิดเสมอว่า เขาควรจะเลือกใครสักคนที่ไม่ใช่ฉัน แต่ว่า ไม่เคยคิดจะพูดออกไปหรอก เพราะฉันรู้จักนิสัยเขาดี โคโรเนโร่ไม่เคยขัดใจฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันอยากจะเขาเกลียดฉันดู
"โคโรเนโร่" ฉันพยายามกลืนก้อนแข็งๆนั่นลงไปในคอ
"อ้าว"
"นายฟังคำถามฉันให้ดีนะ?"
"ฮะๆ พูดอะไรของเธอนั่น"
"นายกล้าพอที่จะให้ฉันทุกอย่างรึเปล่า?"
"เธอขออะไรมา ฉันก็ให้ทั้งนั้นแหละ" โคโรเนโร่ยิ้ม
"คืนนี้ เรานอนกันมั้ย"
!!!

โคโรเนโร่รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร และรู้ว่าฉันไม่เคยต้องการของอะไรพรรค์นี้แน่ ต่อให้บ้าหรือว่าเมาก็เถอะ แต่ว่า มันทำให้ดวงตาสีฟ้านั่นเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง แต่ว่า
"ได้สิ"

คืนนั้น ฉันถึงได้รู้ว่าเขามีพลังมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแต่เขาพยายามซ่อนงำจนฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ยิ่งเขาใช้แรงกดร่างกายฉัน สัมผัสฉันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ฉันยิ่งแน่ใจ
"อึ่ก"
"เจ็บเหรอ?" โคโรเนโร่ถาม
"ไม่เป็นไรหรอก ต่อเถอะ"

โคโรเนโร่กอดฉันแน่น มือหยาบกร้านฉันเวลาสัมผัสตัวฉันให้รู้สึกเจ็บ แต่ว่า ฉันพอใจ พอใจจะให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นคืนนี้ไป ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะเป็นยังไงต่อไป นี่ ฉันเพิ่งรู้ว่า มีบางช่วงเวลาที่ร่างกายดื้อดึงกับคำสั่งจากความคิดตรรกะที่คิดออกจากหัวสมอง เช่น เวลาที่ไฟบางอย่างในร่างกายมันคุกรุ่นขึ้นลุกโชนขึ้นมานี่เอง
"โคโรเนโร่..."
"รัล...." เขาน้ำเสียงอ่อนโยน เขายอมกอดจูบฉัน โดยที่ยังคงความสัมพันธ์เดิมไว้ได้ "ฉันเข้าไปนะ?"

เฮือก!!!!

ร่างกายฉันถึงกับกระตุกสั่นสะท้าน ช่วงเวลาที่เขาเข้าไปในตัวฉัน นี่เหรอ ความรู้สึกถูกรัก อึ่ก โคโรเนโร่ พอเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว หยุดเถอะ
"อา...อา..."
"โคโรเนโร่ พอเถอะ พอ...อ๊ะ"
"ขอโทษนะ รัล ฉันหยุดไม่ได้" เขาคงเดินตามความปรารถนาที่ความสุขกำลังปะทุขึ้นมา
"อ๊ะ อ๊า!!!!"

....
ความสุขที่สาดซัดร่างเราสองคน มันเป็นช่วงเวลาเล็กน้อยก็จริง แต่มันกลับทำให้ฉันและโคโรเนโร่ถึงกับทรุด เหงื่อซึม ฉันพึ่งจะเคยเห็นว่า ช่วงเวลาที่เขาเริ่มเหนื่อยอ่อน เพลียง่วงแบบนี้ มันดูดีมาก เขาดูสง่างาม องอาจ น่าหลงใหลมากจนทำฉันเคลิบเคลิ้ม อยู่ในวังวนแห่งห้วงภวังค์

ฉันมาคิดดูแล้ว หากย้อนเวลาไปได้ ก็อยากจะเก็บเขาไว้นานๆ ไม่ปล่อยเขาไปแบบนี้ แต่ว่า

"โคโรเนโร่ นายคือ หนึ่งในเจ็ดแห่งอัลโกบาเรโน่ที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่เหรอ นายต้องแข็งแกร่ง ต้องเก่งกว่านี้สิ อย่าได้ให้ความรู้สึกมาอยู่เหนือการตัดสินใจสิ"
"แม้ว่า ความรู้สึกที่ดีต่อคนสำคัญเราสักคนก็ตามเหรอ"
"อย่ามาเหลวไหล ดคโรเนโร่ นายต้องทำ"
"รัล เธอไม่เข้าใจอีกเหรอว่าฉันทำเพื่อใคร"
"..."

ฉันดื้อดึงกับความรู้สึกของเขา ความรู้สึกลึกๆ ข้างในของตัวเอง แต่ว่ามันทำได้ไม่นานหรอก หลังจากนั้น ก็มีบางอย่างมีคร่าชีวืตเหล่าอัลโกบาเรโน่ลง

รังสีนอนทรูนิทริเซนท์!!!!

ทุกคน.....

เวลานี้ ฉันเหลือตัวคนเดียว เพราะสิ่งที่เขาทำไว้ให้ฉัน คือ การทำให้ฉันไม่ได้เปฌนอัลโกบาเรโน่อย่างสมบูรณ์ ทำให้ฉันมีชีวิตรอดกลับไปได้ แต่ว่า ฉันอยากจะตาย
"โคโรเนโร่!!!"
"รัล ต้องมีชีวิตอยู่ตอไปนะ" เขาคงยิ้มให้เหมือนเคย "มีชีวิตในส่วนของฉันด้วย มีชีวิตต่อไปเถอะนะ"
"ฉันทำไม่ได้!!!"
"ต้องได้สิ สัญญากับฉันเถอะ" โคโรเนโร่พยายามตะกายมาเอมมือฉัน "ฉันอยากทำทุกอย่างเพื่อรอยยิ้มเธอ แต่ว่าขอโทษนะที่จากนี้ไป คงไม่มีโอกาสแล้ว"
"อย่าพูดแบบนั้น ฉันขอล่ะ!!!!" นี่เป็นครั้งแรกที่น้ำตาฉันไหลออกมา เกินกว่าจะกลั้นใจทนหยุดมันไว้ได้
"รัล....ยิ้มให้ฉันหน่อย"
"โคโรเนโร่..." ฉันพยายามฝืนใจยิ้ม เขายิ้มพอใจ
"เท่านี้ก็สัญญาแล้วนะ ขอบใจมาก...นะ"

วูบ.... ร่างนั้นแน่นิ่งไป

โคโรเนโร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ถึงตอนนี้ ฉันเฝ้ารอที่ใครสักคนเผื่อว่าจะมาแก้ไขอดีต แก้ไขอะไรบางอย่างให้ฉันจะได้ไม่ต้องมาอยู่อย่างนี้ ทุกครั้งที่ฉันมองดูที่ๆ เคยมีเขาอยู่ เคยทำในอดีต มันทำให้ฉันน้ำตาไหลทุกครั้ง
ฉันจงใจปล่อยเขาไป...
ตั้งใจให้ทุกอย่างมันจบลงอย่างเจ็บปวด

โคโรเนโร่ ฉันขอโทษ ฉันอยากให้นายกลับมาอีกครั้ง แต่ว่า มันคงไม่มีโอกาสอีกแล้วใช่มั้ย
โคโรเนโร่....
End